حال مترقى‌ترين افكار مذهبى عصر مقارن نزول قرآن را در بر داشته، در برابر مباحث عقيده‌اى قرآن چنان كوتاه، كم مايه، تاريك، غير مستدل، و پر از خرافات مى‌نمايد كه هر گونه احتمال اقتباس اين كتاب آسمانى را از آن كتابها نفى ميكند.

اكنون يكى دو حادثه از سرگذشت انبياء را هم قرآن طرح كرده، و هم در عهدين طرح شده است و بسيارى از مسائل عقيده‌اى در آن آمده است، در برابر هم قرار داده و مقايسه مى‌كنيم:

قرآن مسئله آفرينش انسان را چنين طرح ميكند:

«خداوند به فرشتگان فرمود: در روى زمين جانشينى براى خود قرار ميدهيم، گفتند: آيا كسى را مى‌آفرينى كه در زمين فساد و خونريزى كند؟ در حالى كه ما تسبيح و حمد تو را بجا مى‌آوريم، خداوند فرمود:

من چيزهائى ميدانم كه شما از آن بى‌خبريد. سپس (آدم را آفريد) و علم اسماء (حقاق و اسرار جهان هستى) را به او تعليم داد، سپس موجودات جهان را بر فرشتگان عرضه داشت و فرمود مرا از اسرار اينها آگاه سازيد اگر راست ميگوئيد، فرشتگان گفتند: خداوندا منزّهى تو، ما هيچ دانشى نداريم جز آنكه تو به ما آموخته‌اى (و از اين علوم بى‌خبريم). خداوند به آدم فرمود اين حقايق و اسرار را براى آنها بيان كن، و هنگامى كه آدم آنها را بيان كرد خداوند فرمود آيا به شما نگفتم (من چيزهائى ميدانم كه شما از آن آگاه نيستيد) من غيب آسمان و زمين را ميدانم و نيز ميدانم آنچه را شما آشكار و آنچه را پنهان مى‌ساختيد و به فرشتگان گفتيم براى آدم سجده و خضوع كنيد، همه سجده كردند جز ابليس كه امتناع و تكبر ورزيد و از كافران شد،- و به آدم گفتيم تو و همسرت در بهشت سكونت‌