پيموده، گاهى از طريق توجه دادن به نداى فطرت وارد شده و مى‌گويد: «فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُونَ:

«هنگامى كه سوار بر كشتى شوند خدا را با اخلاص ميخوانند، اما هنگامى كه آنها را نجات داديم و به خشكى رسيدند بار ديگر شرك و بت‌پرستى را آغاز ميكنند.» (عنكبوت- 65).

ولى بيش از آنچه روى «توحيد فطرى» تكيه نموده، روى «توحيد استدلالى» از طريق «سير آفاق و انفس» و مطالعه در اسرار آفرينش زمين و آسمان و انسان و گياهان و حيوانات و كوهها و درياها و ابرها و بادها و حوادث ديگر، تكيه ميكند.

بطوريكه اگر بخواهيم آياتى را كه درباره شناسائى خداوند از طريق مطالعه در اسرار هستى در قرآن وارد شده جمع‌آورى كنيم خود يك كتاب بزرگ مى‌شود. اين آيات كشش و جاذبه خاصى دارد و خدا را با عظمت بى‌پايانى در اعماق روح انسان جاى ميدهد.

قرآن درباره صفات خدا، بيان عميق و جالبى دارد و ضمن اينكه او را از هر گونه صفات محدود بشرى و آنچه در عالم امكان از صفات محدود آميخته به نقص، مبرا و منزه ميكند؛ لَيْسَ كَمَثْلِهِ شيئى‌: «هيچ چيز مانند او نيست» (شورى- 11) توصيف رسائى درباره صفات كماليه او دارد، در يك جا مى‌گويد: