سوره رحمان‌

اين سوره چون حسّ شكرگزارى را در انسان‌ها به عالى‌ترين وجهى برمى‌انگيزد و بيان نعمت‌هاى مادّى و معنوى دنيا و آخرت، شوق طاعت و بندگى را در دل او افزايش مى‌دهد، فضيلت‌هاى فراوانى براى تلاوت آن در روايات آمده است. البتّه تلاوتى كه در اعماق روح انسان نفوذ كند و مبدأ حركت شود، نه مجرّد لقلقه زبان.

در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«مَن قَرَأَ سورَةَ الرَّحمنِ رَحِمَ اللّهُ ضَعفَهُ وَأدَّى‌ شُكرَ ما أنعَمَ اللّهُ عَلَيهِ‌

؛ هركه سوره الرّحمان را بخواند خداوند به ناتوانى او (در اداى شكر نعمت‌ها) رحم مى‌كند و حقّ شكر نعمت‌هايى را كه به او ارزانى داشته، خودش ادا مى‌كند». [1]

در حديث ديگرى امام صادق عليه السلام فرمود: «تلاوت سوره الرّحمن و قيام به آن را هرگز رها نكنيد، زيرا اين سوره در قلوب منافقان هرگز استقرار نمى‌يابد و خداوند آن را روز قيامت به صورت انسانى قرار مى‌دهد كه زيباترين چهره و خوشبوترين‌

[1]. نورالثقلين، ج 5، ص 187