سوره قمر

در حديثى از پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه فرمود:

«وَمَن قَرَأَ سورَةَ اقتَرَبَتِ السَّاعَةُ في كُلّ غِبٍّ بُعِثَ يَومَ القِيامَةِ وَوَجهُهُ عَلى‌ صورَةِ القَمَرِ لَيلَةَ البَدرِ وَمَن قَرَأَها كُلَّ لَيلَةٍ كانَ أفضَلَ وَجاءَ يَومَ القِيامَةِ وَوَجهُهُ مُسفَرٌّ عَلى‌ وُجُوهِ الخَلائِقِ‌

؛ هر كس سوره اقتربت را يك روز در ميان بخواند، روز قيامت در حالى برانگيخته مى‌شود كه صورتش همچون ماه در شب بدر است و هر كس آن را هر شب بخواند افضل است و در قيامت نور و روشنايى صورتش بر ساير خلايق برترى دارد». [1]

مسلّماً درخشندگى صورت در صحنه قيامت، نشانه ايمان قوى و راستينى است كه در سايه تلاوت اين سوره و تفكّر و سپس عمل به آن حاصل شده است، نه تلاوت خالى از انديشه و عمل.

[1]. مجمع‌البيان، آغاز سوره قمر