حال چه بهتر كه درباره عظمت جهان دقّت كنيم و سخن‌ «انيشتين» در كتاب‌ «فلسفه نسبيت» را بخوانيم كه مى‌گويد آنچه ما از كتاب بزرگ تكوين و آفرينش خوانده‌ايم بيش از صفحه (يا صفحاتى) نبوده است و ما در پرتو جهش عظيم دانش بشرى تنها به الفباى اين كتاب عظيم آشنا شده‌ايم.

و نيز گفته پروفسور «كارل گيلزين» را در كتاب «سفرى به جهانهاى دور دست در صفحه 8» را مطالعه نماييم كه مى‌گويد: «مجموعه غول پيكر ستارگان يا كهكشانها ... كه پيرامون محور خود مى‌چرخند و در فضا شناورند، در فواصل عظيمى از هم قرار دارند كه انديشيدن آن نيز دشوار است.

هر يك از كهكشانها شامل چندين ميليارد ستاره است، فواصل آنها چنان عظيم است كه پرتو نور (با آن سرعت) گاهى صدها هزار سال وقت لازم دارد تا فاصله ميان دو ستاره را كه در مرزهاى يك كهكشان قرار دارند طى كند» ...

و نيز توجّه داشته باشيد كه طبق تصريح دانشمندان صدها ميليون كهكشان در اين جهان وجود دارد.

از سوى ديگر

اين انسان را كه عالى‌ترين محصول جهان است كه مى‌شناسيم بنگريد در ميان چه مشكلها بزرگ مى‌شود.

در دوران طفوليت حتى طرز نگاهدارى آب دهان را نمى‌داند، جهت صدا را تشخيص نمى‌دهد، از اندازه‌گيرى فاصله‌ها با چشم خود كاملًا بى‌خبر است، از حركت دادن امواج هوا روى تارهاى صوتى و ايجاد انواع صدها و سپس شكستن و بريدن و شكل دادن به صداها به وسيله حركات ماهرانه و چابك زبان و عضلات دهان و گلو اطّلاعى ندارد و خلاصه يك كلمه نمى‌تواند حرف بزند، يك گام نمى‌تواند راه برود.

اينها را همه بايد با تجربيات و تمرينها و آزمايشهاى زياد فرا گيرد با انواع بيماريها بايد مبارزه كند تا سرانجام بتواند هماهنگى با