كسى كه كفّاره بر او واجب شود، بايد يكى از اين دو را انجام دهد، و اگر هيچ يك از اينها برايش مقدور نيست، بايد يا 18 روز روزه بگيرد و يا چند مُدّ طعام به فقير بدهد و اگر نتواند، هرچند روز را كه مى‌تواند روزه بگيرد و اگر آن را هم نتواند انجام دهد، بايد استغفار كند.

احكام قضا و كفّاره روزه‌

مسأله 434- لازم نيست قضاى روزه را فوراً بجا آورد، ولى بنابراحتياط واجب بايد تا رمضان سال بعد، انجام دهد.

مسأله 435- انسان نبايد در بجا آوردن كفّاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست، فوراً آن را انجام دهد و اگر چند سال بر آن بگذرد چيزى بر آن اضافه نمى‌شود.

مسأله 436- اگر به سبب عذرى مانند سفر، روزه نگرفته و پس از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان سال بعد، عمداً قضاى آن را بجا نياورد، بايد علاوه بر قضا، براى هر روز، يك مُدّ طعام به فقير بدهد.

مسأله 437- اگر به سبب بيمارى نتواند روزه بگيرد و آن بيمارى تا رمضان سال بعد طول بكشد قضاى آن ساقط مى‌شود، ولى بايد براى هر روز يك مُدّ طعام به فقير بدهد.

مسأله 438- هرگاه كسى بگويد صبح شده و انسان به گفته او يقين نكند يا خيال كند شوخى مى‌كند و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، بعد معلوم شود كه صحيح بوده؛ قضا لازم دارد.