« «وَإِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَمَا يَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُا إِلَى الْكَهْفِ يَنشُرْ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِّنْ رَّحْمَتِهِ وَيُهَيِّئْ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ مِّرفَقاً»؛ و (به آنها گفتيم) هنگامى كه از آنان و آنچه جز خدا مى‌پرستيد كناره‌گيرى كرديد، به غار پناه بريد، كه پروردگارتان رحمتش را بر شما مى‌گستراند؛ و در كارتان، آرامشى براى شما فراهم مى‌سازد». [1]

ارشاد جاهل و متنبّه نمودن غافل‌

در ميان وظايف اسلامى سه وظيفه بسيار مهم وجود دارد كه عبارتند از:

1. ارشاد جاهل.

2. متنبّه نمودن غافل.

3. نهى از منكر.

منظور از ارشاد جاهل اين است كه اگر ببينيم كسى (مثلا) نمازش را غلط مى‌خواند يا طوافش را اشتباه انجام مى‌دهد يا به آداب و شرايط روزه آشنا نيست و خلاصه احكام دين را نمى‌داند، او را ارشاد كنيم. آرى بر شخصى كه مى‌داند واجب است چنين انسانى كه جاهل به احكام شرع است را ارشاد و راهنمايى كند. و در يك جمله كوتاه ارشاد جاهل به معناى راهنمايى آدم بى‌خبر از احكام الهى است.

منظور از متنبّه نمودن غافل آن است كه حكم شرعى را مى‌داند، ولى نسبت به موضوع غافل است. مثل اين كه مى‌داند شراب حرام است، ولى به تصوّر اين كه اين ظرفِ شراب، سركه است، قصد دارد آن را بنوشد. كه در اين‌جا بايد او را متنبّه و هوشيار كرد، تا آلوده شرب خمر نشود.

منظور از نهى از منكر آن است كه شخص هم حكم شرعى را مى‌داند و هم‌

[1]. سوره كهف، آيه 16.