را «كنز» نكنيم بلكه در يك واحد توليدى كوچك يا بزرگ بكار اندازيم كه در واقع يكنوع‌ انفاق فى سبيل اللَّه‌ است چرا كه توليد مؤسسه‌اى كرديم كه عمده درآمد آن عائد كارگران مى‌شود و محصول آن نصيب جامعه.

4- اين ديگر مصداق روشن «طى كردن نرخ در وسط دعوا» است، ما هم قبول كرديم كه انسان نمى‌تواند سرمايه خود را وسيله دزدى و مانند آن قرار دهد، امّا چه كسى بشما گفته است كه هر نوع بهره‌گيرى از ابزار توليد دزدى حق ديگران است! و شما تاكنون هيچ گونه دليلى بر اين كار اقامه نكرده‌ايد، بلكه ما دلائلى روشن بر خلاف شما داريم.

دزدى حق ديگران در صورتى است كه بيش از استحقاق ابزار توليد چزى ببرد و امّا اگر بمقدار استحقاق ببرد نام دزدى بر آن گذاشتن غلط است (البتّه منظور استحقاق سهمى بعد از كسر استهلاك است).

همچنين، اين كه مى‌گويند «ابزار كار مرده است و بيش از حق استهلاك ندارد» آن نيز در وسط دعوا نرخ طى كردن است چه كسى بشما گفته است اين كار مرده است در حالى كه منشاء توليد است و گاهى سطح توليد را تا صد برابر افزايش مى‌دهد آيا كار مرده چنين قدرتى دارد؟!

بهتر اين است نام ابزار «كار زاينده» يا «كار متراكم» بگذاريم، درست است كه در مرحله بعد از كار مستقيم قرار دارد و نقش آن نقش درجه دو است، ولى اين بمعنى مرده بودن آن نيست.

در بحثهاى آيند بخواست خدا خواهيم ديد كه ما چهار نوع سرمايه گذارى توليدى در اسلام داريم كه از نظر سنت پيامبر و فقه اسلامى مسلم است و هيچ گونه ربطى با نظام سرمايه دارى و كاپيتاليسم هم ندارد و آن عبارت از: «مضاربه» و «مزارعه» و «مساقات» و «اجاره» است.