به ميان خواهد آمد امّا به همان اندازه كه در يك مقايسه اصولى مورد نياز است.

در اين جا به يك نكته بايد كاملًا توجّه داشته باشيم:

لزوم حفظ اصالت مكتب!

امروز بعضى از كسانى كه مباحث اقتصادى اسلام را به سبك تازه مطرح مى‌كنند، آگاهانه، يا نا آگاهانه، تحت تأثير مكتب‌هاى موجود، قرار دارند، و گرايش‌هاى خاصى كه احياناً خودشان هم آنرا كتمان نمى‌كنند در اين زمينه نشان مى‌دهند.

اين مهم نيست، مهم اين است كه آنها در هر مورد تلاش دارند: اقتصاد اسلامى را با تمام تفاوتها و بيگانگى‌هائى كه با هر مكتب اقتصادى ديگر، از جمله: «كمونيسم» «كاپيتاليسم» دارد، بر مكتب مورد نظر خويش تطبيق دهند!

يعنى در واقع مكتب مورد علاقه خود را «اصل» قرار داده، و اسلام را همچون‌ «فرع» به آن پيوند مى‌زنند!

اين گونه افراد در واقع بين اسلام، اصالت قائل نيستند بلكه نظرشان به مفاهيم اسلامى، نظرى است كه يك كارگر به ابزار كارش دارد، آنها نيز مى‌خواهند تعليمات اسلامى را به شكل ابزارى در خدمت مكتب‌هاى مورد علاقه خود قرار دهند.

اين طرز «تفكر وارونه» كه از «خودباختگى» سرچشمه مى‌گيرد، گاهى آنچنان است كه دارندگانش را وادار به تفسيرهاى كاملًا نادرست و حتى گاهى مضحك مى‌سازد!

اينها يك واقعيت را فراموش كرده‌اند كه: شناخت يك مكتب بطور «اصيل» و دور از گرايشهاى قبلى چيزى است و تحميل افكار خود بر آن، چيز ديگر.

يك محقق واقع بين بايد اين قدر «شهامت» داشته باشد كه واقعيات مربوط به هر مكتب را آنگونه كه هست بشناسد، خواه با گرايش‌هاى مورد علاقه‌اش مطابق باشد يا مخالف.

اين كار كار امروز در ميان گروهى معمول شده كه بين دو مكتب مختلف را با تفسيرهاى ساختگى جمع مى‌كنند، نه يك كار علمى است و نه يك عمل عقلانه و واقع بينانه، نه خدمتى است به اين مكتب، و نه استفاده صحيحى است از آن مكتب،!

چرا كه اين گونه اشخاص، براى اين گونه تطبيق‌هاى نادرست، مجبورند دست به دامن مسئله‌ «تفسير به رأى» بزنند همان كارى كه در اسلام شديداً محكوم شده و سرچشمه هرج و مرج در منابع مذهبى، و