آنها هر كدام يك واقعه را از ديدگاه خاص خود مى ‌بينند. نسيم و طوفانى كه وزيده، خارج از ديد محدود آنها معلول يك رشته وقايعى است از حوادث طولانى گذشته و براى آينده نيز علت بسيارى از اتفاقات آينده خواهد بود. به بيان روشنتر، اين واقعه خود در يك رشته زنجير از حوادث قرار گرفته كه به ديگر حوادث جهان نيز مرتبط است. اين رشته‌هاى تنيده در يكديگر هيچگاه مربوط به يك حادثه در يك زمان خاص نمى ‌باشند بلكه خود تاريخچه مفصلى دارند. اگر ديدگاه انديشه و فكر خودمان را وسعت دهيم، به خوبى در مى ‌يابيم اين حادثه به‌ «مكان» و «زمان» خاص خود محدود نمى ‌شود بلكه گستره حادثه مربوط به رشته‌هاى نامحدودى مى ‌شود كه تا عمق‌ «ازليت و ابديت» پيش مى ‌روند.

بنابراين يك حادثه به تنهايى قابل قضاوت نيست بلكه آن را بايد هم از جهات ريشه و عللش و هم از جهت آثار به جاى مانده از آن قضاوت كرد. به عبارت ديگر، يك حادثه را بايد در مجموعه‌ «زمان» و «مكان» در نظر گرفت و آن را به صورت‌ «چهار بُعدى» و با تمام رگ و ريشه‌ها و شاخه و برگهايش مشخص ساخت. سپس مى ‌توان درباره آن قضاوت كرد.

اگر چه درافعال و كردار ما شايع است اما از كوتاه نظرى است كه حوادث را صرفاً از جهت منافع خودمان ببينيم و به آن رنگ و لعاب كلى و جهانى بزنيم. اين امر در روابط بين دول هم موضوع قابل توجهى است. براى مثال تصادم بين دو قطب سياست جهانى باعث مى ‌شود تا دولتها در منطقه محدودى مثل‌ «كوبا» و در برابر يكديگر