آيد. وقتى كه براى مثال اختلاف مكانى مطرح شود يعنى چراغى در مكان‌ «الف» و چراغى ديگرى در مكان‌ «ب»، يا اختلاف زمانى پيدا شود يعنى چراغى را كه امشب روشن مى ‌كنيم و چراغى را كه ديشب روشن كرديم؛ در اين صورت دو فرد از نور ايجاد مى ‌شود. منبع‌هاى مختلف نور نيز باعث تعدد در تصور ما از نور مى ‌شود. براى مثال نور آفتاب، نور ماه، نور شعله آتش، نور كرم شب تاب، نور گوهر شب چراغ و .... در اين موارد هر منبع، نورى متفاوت از منبع ديگر دارد.

روشن است كه در همه موارد، حقيقت نور يك چيز است و تعدد به دليل اضافه شدن قيود و شرايط به اين حقيقت به وجود مى ‌آيد.

قيودى مانند اينجا و آنجا، امروز و فردا، جرم خورشيد و جرم ماه يا كرم شب تاب؛ اگر تمام اين قيود را حذف كنيم و فقط اصل حقيقت نور را در نظر بگيريم، در اين صورت پى خواهيم برد جز يك چيز و آن هم اصل حقيقت‌ «نور» چيز ديگرى وجود ندارد. در اين صورت است كه خواهيم دانست آن تعدد افرادى، كه در ابتدا به نظرمان مى ‌رسيد چيزى غير از حقيقت نور است كه از خارج به آن اضافه شده‌اند.

در مورد موضوع مورد بحث نيز وضعيت به همين صورت است.

ذات خدا، عين هستى مطلق است. هستى مطلق يك هستى بيشتر نيست و چيزى غير از آن وجود ندارد. اين‌ «هستى خالص» به هيچ‌وجه به صورت دو فرد قابل تصور نيست. تنها در صورتى مى ‌توان براى هستى افرادى تصور كرد كه قيود متفاوتى به آن اضافه شود؛ قيودى مانند مكان، زمان، كميت، كيفيت يا قيود متفاوت ديگر كه در اين صورت تعدد به وجود مى ‌آيد.