ما در مورد خودمان مى ‌گوييم عمر ما محدود است يعنى از تولد آغاز شده و با مرگ پايان مى ‌پذيرد. عمر و زندگى ما محدود است؛ قبل از تولد نبوده‌ايم و بعد مرگ هم نخواهيم بود. مثلًا صد سال زندگى مى ‌كنيم كه قبل و بعد از آن عدم است. اين محدود بودن همان آلوده بودن به عدم است و اگر محدود نبود، آلوده به عدم هم نبود.

در مورد خداوند مى ‌گوييم: او هستى مطلق است. هستى مطلق به هيچ صورت آلوده به عدم نيست و هيچ مناسبتى با «عدم و نيستى» ندارد. بنابراين ذات الهى هيچ گونه محدوديت يا آلودگى به عدم ندارد.

مطلب بالا درباره ذات خداوند است اما در مورد صفات او چه مى ‌توان گفت؟ تمام اوصاف خداوند بازگشت به وجود و هستى مى ‌كنند. علم يك نوع هستى است. قدرت همانند ديگر اوصاف خداوند يك نوع هستى است. حال ذاتى كه عين هستى است و هستى آن مطلق است پس اوصاف اين ذات نيز عين هستى مطلق است و به هيچ صورت آلودگى به عدم ندارند. تمام كمالات ذات نامتناهى به صورت نامحدود است كه حتى نمى ‌توان هيچ قيدى بر آن وارد كرد زيرا هر قيدى بر هستى مطلق، جنبه عدم خواهد داشت. در نتيجه تمام اوصاف خداوند عين ذات او (كه هستى مطلق است) هستند و از هر جهت بى‌نهايت‌اند بدون اينكه بتوان قيدى در مورد آنها تصور كرد.

اكنون با توجه و درك روشنى از اين دو موضوع، عينيت ذات خدا با هستى مطلق و نا محدود بودن آن، پى بردن به يگانگى و يكتايى آن ذات الهى كار آسانى است كه در فصل بعد به آن خواهيم پرداخت.