تمام صفات سلبى را نيز مى ‌توان در يك عبارت خلاصه كرد: «ذات خداوند از هيچ نظر نقصان ندارد.» بنابراين هر چه نشان از نقص و ضعف و ناتوانى داشته باشد در آن ذات پاك راهى ندارد. براى مثال مى ‌توان از زمان داشتن و مكان داشتن نام برد. اين دو صفت به معناى محدوديت به زمان خاص و مكان معين است. اين محدوديت نقص است پس ذات خداوندى عارى از اين دو صفت است.

از مطالب فوق مى ‌توان نتيجه گرفت دو اصل كمال و نقص محورهاى تعيين كننده هستند. اما از سوى ديگر صفات ثبوتى و سلبى از شماره و اندازه بيرون هستند. به عبارتى روشن، مى ‌توان گفت هر آنچه كه كمال است يك صفت ذات الهى است و هر آنچه نقص است ذات الهى از آن پاك و منزه است. كمالات و نقايص نيز بى‌نهايت هستند چرا كه در مقابل هر كمال يك نقص وجود دارد پس بى‌نهايت كمال در مقابلش بى‌نهايت نقص وجود دارد. دانشمندان، بحث از اين صفات را، تحت عنوان‌ «صفات خداوند» مورد بحث و مطالعه قرار مى ‌دهند. در واقع قصد آنها اين نيست كه تعداد صفات خداوند را ذكر كنند چرا كه چنين كارى غيرممكن است بلكه قصد آنها بيان اصول صفات خداوند است.

ممكن است در اينجا اشتباهى رخ دهد، كسى گمان برد همان گونه كه صفات خداوند در مفهوم متعددند پس در وجود هم متعددند.

توضيح اينكه ما صفات خداوند را به صورت جدا جدا درك مى ‌كنيم.

براى مثال صفت علم را جداى از صفت قدرت و قدرت را جداى از صفت قهر و .... حال شايد كسى گمان كند كه اين صفات در ذات الهى‌