يك از عوامل فوق در حق او جارى نيست. خداوند قادر مطلق است و بر هر چيزى تواناست. او از هر چيزى آگاه است و امكان ندارد از چيزى ناآگاه باشد. هيچ يك از انگيزه‌هاى پست شخصى از بخل و كينه و حسد و حقارت و ... در مورد او صدق نمى ‌كند. بنابراين نه تنها هيچ دليل و عاملى بر ظلم او وجود ندارد بلكه مى ‌توان گفت تصور كردن درباره او تصورى محال است.

اين آسمان پهناور، اين كهكشانها و سحابيها، اين همه كرات بى‌شمار، پرندگان، درندگان و ديگر حيوانات و گياهان و ... تمام اين جهان در برابر وجود او مانند ذره معلق در فضايى است كه در برابر نور آفتاب خودنمايى مى ‌كند و همين كه اشعه طلايى آفتاب برچيده شد آن هم از نظرها محو مى ‌گردد! آيا درباره چنين كسى ظلم و ستمگرى مفهومى دارد؟ ما با سير و گردش در جهان و تأمل در تك تك جزئيات آن به يك عدالت گسترده‌اى مواجه مى ‌شويم كه مى ‌توان از آن به عنوان‌ «عدالت عمومى » ياد كرد. نيروى جاذبه و دافعه، نيازمنديها و اندام متنوعى كه جانداران براى بقاى خود در اختيار دارند. دستگاه برنشى ماهيان، دستگاه تنفس پرندگان، ريشه‌هاى مختلف گياهان، سرعت گردش خون متناسب با هزاران سلول بدن، تمام اين موارد نمونه‌هاى كوچكى از عدالت عمومى او هستند.

در بحث عدالت تنها دو مطلب اين است كه لازم است در اينجا به آنها اشاره كنيم:

1- چرا

«عدل»

را به طور مستقل جزء اصول دين مى ‌خوانيم؟

مى ‌دانيم‌ «عدل» همانند خلق و رزق يكى از صفات فعل خداوند