حوادث آگاه باشد بايد صورت و عكس آنها در ذاتش نقش ببندد. اما چنين چيزى غيرممكن است. علت آن هم روشن است به اين صورت كه اگر صور موجودات در ذات الهى نقش ببندد پس ذات او مركز حوادث و موجودات بيشمارى مى ‌شود و چنين چيزى با وحدت و بساطت و ازليت آن ذات مقدس، ناسازگار است.

اينان در فكر استحكام پايه‌هاى توحيد و ازليت خداوند بوده‌اند اما نمى ‌دانستند اين راه نيست، بلكه بى‌راهه‌اى است كه به نفى بزرگترين صفت خداوند يعنى علم او به همه چيز ختم مى ‌شود. آنان با چنين كارى نه تنها بايد علم فراگير خداوند را نفى مى ‌كردند بلكه بايد تمام صفات و افعال او را كه از «علم» سرچشمه مى ‌گيرند انكار كنند.

در هر حال اشتباه آنان در قياس و تشبيه علم خداوند با علم خودمان بوده كه ما در علم خود احتياج به صورتهاى ذهنى داريم. در واقع، آنان نتوانستند درك كنند كه ذات خداوند هيچ نيازى به ارتسام صور در ذات خود ندارد بلكه با وجود فراگيرى كه دارد بر تمام موجودات احاطه داشته و همه آنها بدون هيچ واسطه‌اى در برابر ذات مقدس او حاضرند. ذات او به همه احاطه دارد. بنابراين در ذات او تعددى نيست بلكه تعدد تنها در موجودات و مخلوقات اوست.

نور آفتاب به همه مى ‌تابد و همه را روشن مى ‌كند. نور آفتاب يكى بيشتر نيست اما موجوداتى كه در معرض تابش آن قرار مى ‌گيرند گوناگون و مختلفند.

2- آيا خداوند فقط عالم به كليات است؟!

اين نيز اشتباه ديگرى است كه دامنگير بعضى از فلاسفه و