صرفاً با حضور وجود خارجى و شخصى معلوم، نزد ما انجام مى ‌گيرد. يكى از موارد آشكار و روشن اين گونه ادراك، درك ما از وجودمان است. ما از وجود خودمان آگاهيم. اين آگاهى از خودمان چگونه است؟ ما هستى خودمان را بدون واسطه هيچ تصورى درك مى ‌كنيم. به عبارت ديگر عقل ما، فكر ما، روح ما و خلاصه منبع ادراك ما حال به هر نامى كه باشد، وجود خودش را درك مى ‌كند.

بر خلاف آنچه دكارت فيلسوف معروف فرانسوى كه مى ‌گويد: «من فكر مى ‌كنم پس هستم» 67، حتى اگر فكر هم نكنيم مى ‌دانيم هستيم و وجود داريم. پايه و بنيان انديشيدن و ادراك و فكر كردن همان از وجود خويش آگاه بودن است. بنابراين، درك ما نسبت به وجود خودمان يك درك مستقيم و بدون وساطت تصويرى است.

در آگاهىِ ما از خودمان، به عكس آگاهى ما از دوستمان، هيچ نقش و عكسى دست در كار نيست. در اينجا نقش و صورتى از وجود «خود ما» در فكر و روح ما منعكس نمى ‌شود. اساساً به چنين چيزى نياز هم نيست. خود ما در نزد خودمان حاضريم. ما هيچگاه از خومان غافل نيستيم و آنچه معلوم ماست وجود حقيقى و واقعى خودمان است و از اين رو ديگر نيازى نداريم تا از خودمان يك تصوير و عكسى در فكر و روح ما نقش بندد.

از اينجا معلوم مى ‌شود كه علم و آگاهى ما به خودمان از نوع علم حصولى نيست بلكه از نوع ديگرى است. در اين علم، احتياجى به هيچ گونه تصويرى نيست و سر و كار ما با وجود خارجى و واقعى معلوم است و نه با عكس و تصوير آن. اين نوع علم را علم حضورى مى ‌نامند 68