گونه‌اى كه گفته شد اصل و مايه تمام انحرافات است.

اما اگر كسى كه ايمان دارد هر چه هست از ناحيه خداوند است، معتقد است او مى ‌بخشد و فقط اوست كه مى ‌تواند باز گيرد. چنين كسى در هر لحظه و هر «آن» از او مدد مى ‌گيرد تا بتواند به زندگى و حيات خود ادامه دهد. البته، چنين كسى در عين اعتقاد به آزادى اراده خود، صاحب و مالك اين اختيار را خداوند مى ‌داند. در اين صورت است كه هيچ‌گاه از موقعيت خود سوء استفاده نمى ‌كند و هميشه نيرو و قدرت و ثروت خود را در راهى كه خداوند نشان داده به كار مى ‌گيرد.

طريق سوم راه بدون خطر!

استدلالهاى عقلى به ما مى ‌گويند هم افراط غلط است و هم تفريط. در واقع جبر و نفى آزادى اراده غلط و بى راهه است و هم تفويض و واگذارى مطلق اراده به انسان انحراف و كج‌انديشى است.

تنها در راه سوم يعنى‌ «امر بين الامرين» يا راه ميانه است كه هيچ يك از عواقب شوم آن دو راه وجود ندارد. در اين راه است كه به صورت فطرى اصل آزادى اراده پذيرفته مى ‌شود اما اين آزادى به صورت يك معامله غيرقابل فسخ و يك واگذارى مطلق به تصوّر نمى ‌آيد.

درست است كه ما از لحاظ جسم و روحمان نيروهاى شگرفى داريم اما اين نيروها لحظه به لحظه از مبدأ هستى به ما مى ‌رسد. در اين طريق نيروهاى انسان يك موجوديت مستقل و بى‌پايه و اساس ندارند. آنچه اصل و اساس اين راه است اصل و اساس داشتن هستى‌