تعدد و كثرت در ذات خداوند راه ندارد، پس بايد هم صفات خداوند را و هم ذات او را محدود بداند. چنين كسى با اعتقاد به محدوديت ذات و صفات خداوند يك موحّد و خداشناس نيست زيرا هم چنان كه گذشت اعتقاد به توحيد يعنى اعتقاد به خداوند بى‌پايان نامتناهى از تمام جهات.

3- بى‌نيازى از خداوند: پيروان عقيده تفويض در خود يك نوع بى‌نيازى از خداوند را احساس مى ‌كنند. اين اعتقاد دو مشكل دارد؛ يكى نظرى و ديگرى عملى.

از لحاظ نظرى غلط است چون با اصل توحيد منافات دارد. در مباحث قبل دانستيم؛ خداوند يك وجود بى‌نهايت و علت تمام موجودات ديگر است كه به دليل احتياج معلول به علت، هميشه موجودات به او محتاج هستند بدون آن كه او به آنها محتاج باشد.

بنابراين، آنچه كه باعث شود گمان كنيم احتياجى به او نداريم يك پندار غلط و بى‌اساس است. اما از لحاظ عملى غلط است چون بى‌نيازى از خداوند خود اصل و سرچشمه تمام مفاسد و رذايل اجتماعى است. كسى كه خود را از خداوند بى‌نياز مى ‌داند سر به طغيان و سركشى برمى دارد. او ديگر براى هيچ كس و هيچ مقامى احترامى قائل نيست، نه قانون برايش ارزشى دارد و نه حقوق مردم.

او اگر ثروتى به دست آورد در كثيف‌ترين راهها مصرف مى ‌كند و هرگز تصور نمى ‌كند كه اين ثروت را توانسته به كمك اجتماع بدست آورد و بايد براى بهبود وضع اجتماع به كار گيرد. او بى‌پروا از هر موقعيّتى و موفقيّتى كه نصيبش مى ‌شود استفاده مى ‌كند. چنين اعتقادى به‌