هنگامى كه به آنان گفته شود: «بياييد تا پيامبر خدا براى شما طلب آمرزش كند.»، سرهاى خود را از روى استهزا و غرور تكان مى‌دهند؛ و آنها را مى‌بينى كه از سخنان تو اعراض كرده و تكبّر مى‌ورزند. (5)

براى آنها آمرزش بخواهى يا نخواهى بر ايشان تفاوت نمى‌كند، هرگز خداوند آنان را نمى‌بخشد؛ زيرا خداوند گروه فاسقان لجوج و منافق را هدايت نمى‌كند. (6)

آنها كسانى هستند كه مى‌گويند: «به افرادى كه نزد پيامبر خدا هستند انفاق نكنيد تا پراكنده شوند.» غافل از اين‌كه خزاين آسمانها و زمين از آنِ خداست، ولى منافقان نمى‌فهمند. (7)

آنها مى‌گويند: «اگر به مدينه باز گرديم، عزيزان، ذليلان را بيرون مى‌كنند!» در حالى كه عزّت مخصوص خدا و پيامبر او و مؤمنان است؛ ولى منافقان نمى‌دانند. (8)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اموال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نكند! وكسانى كه چنين كنند، زيانكارانند. (9)

و از آنچه به شما روزى داده‌ايم انفاق كنيد، پيش از آن‌كه مرگ يكى از شما فرا رسد و بگويد: «پروردگارا! چرا مرگِ مرا مدّت كمى به تأخير نينداختى تا در راه تو صدقه دهم و از صالحان باشم؟!» (10)

خداوند هرگز مرگ كسى را هنگامى كه اجل او فرا رسد به تأخير نمى‌اندازد، و خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است. (11)