و بعد مى‌فرمايد: در اين سرگذشت‌هاى عبرت‌آميز و مجازات‌هاى كوبنده و ويرانگر كه دامنگير ظالمان و ستمگران شد، نشانه روشنى است براى كسى كه از عذاب آخرت بترسد (انَّ فِى ذلِكَ لِمَنْ خافَ عَذابَ الآخِرَةِ).

تعبير «آيه» به صورت‌ «نكره» اشاره به عظمت و اهميّت اين آيت الهى، و درس عبرت است، و تعبير به «ترس از عذاب آخرت» اشاره به زمينه‌اى است كه براى معرفت و آگاهى و بيدارى در كسانى كه از قيامت مى‌ترسند فراهم مى‌شود.

ولى آنان كه از عذاب قيامت نمى‌ترسند، رابطه اين گناهان بزرگ را، با مجازات‌هاى الهى، درك نمى‌كنند، و اى بسا آنها را به سرنوشت‌هاى جبرى و تغييرناپذير، و يا گردش افلاك و ستارگان و اوهام و خرافات ديگرى از اين قبيل، مربوط دانند و از معرفت حقيقى باز مانند. [1]

به علاوه تا انسان، يقين به مجازات الهى در آخرت پيدا نكند، نمى‌تواند يقين به مجازات دنيا داشته باشد، زيرا هر دو مولود معرفت خدا و معرفت عدالت اوست.

جمله‌ «وهى ظالمِةٌ» اشاره به اين است كه ويرانى‌ها نتيجه ظلم است و به تعبير ديگر همه انحرافات عقيدتى و عملى را مى‌توان در مفهوم ظلم خلاصه كرد.

دوّمين آيه‌ بعد از اشاره به نشانه‌هاى خداوند در آسمان و زمين، و بيان قدرت او بر همه چيز مى‌فرمايد: ما از مجازات كردن اين گروه سركش كه آيات الهى را به باد سخريه گرفتند و تو را به جنون توصيف مى‌كنند و معاد را محال مى‌پندارند عاجز نيستيم، هرگاه بخواهيم با يك زمين لرزه چنان شكافى در پهنه زمين ايجاد مى‌كنيم كه آنها و تمام هستيشان را در كام خود فرو بلعد، و اگر اراده كنيم بارانى از سنگ‌هاى آسمانى بر سر آنها فرو مى‌باريم‌ (انْ نَشَأْ نَخْسِفت بِهِمُ اْلأَرْضَ اوْنُسْقِطْ عَلَيْهِمْ كِسَفاً مِنَ السَّماءِ).

[1]. تفسير روح المعانى، جلد 12، صفحه 123 و تفسير فخر رازى، جلد 18، صفحه 58 و روح البيان، جلد 4، صفحه 185. اشاره كوتاهى به اين مطلب آمده است.