أَغْنى‌ عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلا ابْصارُهُمْ وَ لا افْئِدَتُهُمْ مِنْ شَئىٍ اذْ كانُوا يَجْحَدُوْنَ بِآياتِ اللَّهِ وَحاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُوْنَ» (احقاف/ 26).

ترجمه‌

1- آيا نديدى كسانى را كه بهره‌اى از كتاب (آسمانى) داشتند و دعوت به سوى كتاب الهى شدند تا در ميان آنها داورى كند (ولى آنها با علم و آگاهى) پشت كردند در حالى كه (از قبول حق) اعراض داشتند- اين عمل به خاطر آن است كه مى‌گفتند: جز چند روزى آتش (دوزخ) به ما نمى‌رسد (و مجازات ما به واسطه امتيازى كه بر اقوام ديگر داريم بسيار محدود است) و اين افترا (و دروغى را كه به خدا بستند) آنها را در دينشان مغرور ساخته بود.

2- ما به آنها (قوم عاد) قدرتى داديم كه به شما نداديم، و براى آنها گوش و چشم و قلب قرار داديم (اما به هنگام نزول عذاب) نه گوش‌ها و چشم‌ها، و نه عقل‌هايشان براى آنها سودى نداشت، چرا كه پيوسته آيات خدا را انكار مى‌كردند و سرانجام آنچه را استهزا مى‌كردند بر آنها وارد شد.

بندى‌

* فريبندگى دروغ‌

جمعى از مفسّران در شأن نزول آيه اوّل گفته‌اند:

مرد و زنى از يهود مرتكب زناى محصنه شده بودند، و با اين‌كه در تورات، دستورات مجازات‌ «رجم» درباره چنين اشخاصى داده شده بود، آنها از اجراى اين حد سرباز زدند، چرا كه مرتكبان گناه از طبقه اشراف بودند، كسى پيشنهاد كرد كه در اين زمينه به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم مراجعه كنند، به اين اميد كه مجازات خفيفى درباره آنها، تعيين شود.

ولى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نيز همان مجازات را دستور داد، و هنگامى كه مورد اعتراض آنان واقع شد، فرمود: تورات فعلى شما را به داورى مى‌طلبم، آنها پذيرفتند و ابن صوريا از دانشمندان آنها بود، براى اين كار به داورى طلبيده شد، اما او به‌