خواهيم داد
كه در آتش سوزانش پيوسته مىسوزد در حالى كه مذموم و رانده درگاه خداست».
[1]
در جايى ديگر
پيرامون «قول به غير علم» اى ابن مسعود! بدون آگاهى درباره
چيزى سخن مگوى، و تا نشنوى و نبينى حرف مزن، سپس آيات متعددى از قرآن را در زمينه
همين موضوع ارائه مىفرمايد:
«وَلا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِه عِلْمٌ انَّ
السَّمْعَ وَالبَصَرَ وَالفُؤادَ كُلُّ اولئِكَ كانَ عَنْه مَسْئولًا؛
از آنچه نمىدانى پيروى مكن چرا كه گوش و چشم و دلها همه مسئولند».
[2] و نيز مىفرمايد:
«سَتُكْتَبُ شَهادَتُهُم وَيُسْئَلُونَ؛»
به زودى گواهى آنها نوشته مىشود و از آن بازخواست خواهند شد».
[3]
و نيز
مىفرمايد:
«ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ الّا لَدَيهِ رَقيبٌ
عَتَيدٌ؛ هيچ سخنى را انسان تلفظ نمىكند مگر آنكه نزد آن فرشتهاى مراقب و
آماده است». [4]
و نيز فرمود:
«وَ نَحْنُ اقْرَبُ الَيْه مِنْ حَبْلِ الوَريد؛
ما به انسان از رگ قلبش (يا رگ گردنش) به او نزديكتريم». [5]
و همچنين
بحثهاى ديگرى پيرامون «ذكر اللَّه» و «انفاق در راه خدا» و «مكارم اخلاق» و غير
آن با اتكاى به جمعبندى آيات قرآن در اين حديث شريف مطرح شده است.
[6]
2- در حديث
ديگرى از اميرمؤمنان على عليه السلام آمده است كه در يك جمعبندى از معنى
«كفر در قرآن مجيد» مىفرمايد:
«كفر» در قرآن پنج گونه است:
نخست كفر
جحود و انكار است كه آن خود بر دو گونه است: يكى انكار اصل وجود خداوند و بهشت و
دوزخ و قيامت، همانگونه كه قرآن از زبان آنها نقل