حاضر مى‌كنيم و (جزايش را به او مى‌دهيم) و كافى است كه حساب كننده باشيم!». [1]

«فَامّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوازينُهُ* فَهُوَ فى عيشةٍ راضِيَةٍ* وَ امّا مَنْ خَفَّتْ مَوازينُهُ* فَامُّهُ هاوِيَة؛ امّا كسى كه در آن روز، ترازوهاى اعمالش سنگين است، در يك زندگى رضايتبخش خواهد بود، و كسى كه ترازوهايش سبك است جايگاهش دوزخ است!». [2]

آرى عقيده ما اين است كه نجات و رستگارى در آن جهان بستگى به اعمال انسان‌ها دارد، نه آرزوها و پندارها، هر كس در گرو اعمال خويش است و بدون پاكى و تقوا كسى راه به جايى نمى‌برد: «كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهينَة؛ هر انسانى در گرو اعمال خويش است». [3]

اين شرح كوتاهى بود از چگونگى «صراط» و «ميزان» هرچند جزئيات آن براى ما معلوم نيست و همان گونه كه قبلًا نيز گفته‌ايم چون سراى آخرت عالمى است بسيار برتر از جهانى كه در آن زندگى مى‌كنيم، درك همه مفاهيم آن براى ما زندانيان دنياى مادّى مشكل يا غير ممكن است.

41- شفاعت در قيامت‌

ما معتقديم: در قيامت پيامبران و امامان معصوم و اولياء اللَّه بعضى از گنهكاران را به اذن خدا شفاعت مى‌كنند و مشمول عفو الهى‌

[1]. سوره انبياء، آيه 47

[2]. سوره قارعه، آيات 6 تا 9

[3]. سوره مدّثّر، آيه 38