ما
معتقديم: بزرگترين افتخار پيامبران و رسولان الهى اين بوده كه بنده مطيع و
فرمانبردار خدا باشند، به همين دليل همه روز در نمازهايمان اين جمله را درباره
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله تكرار مىكنيم: «وَ
اشْهَدُ انَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُه؛ گواهى
مىدهم كه محمّد صلى الله عليه و آله بنده خدا و رسول اوست».
ما عقيده
داريم: هيچ يك از پيامبران الهى ادّعاى الوهيّت نكردند، و مردم را به پرستش
خويش فرا نخواندند: «ما كان لِبَشِرٍ انْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ
الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنّاسِ كُونُوا عِباداً
لى مِنْ دُونِ اللَّهِ؛ براى هيچ بشرى سزاوار نيست كه خداوند
كتاب آسمانى و حكم و نبوّت به او دهد، سپس او به مردم بگويد: غير از خدا مرا پرستش
كنيد». [1]
حتّى حضرت
مسيح عليه السلام نيز مردم را هرگز به پرستش خويش دعوت نكرد، و همواره خود را
مخلوق و بنده و فرستاده خدا مىدانست: «لَنْ يَستَنْكِفَ
الْمَسيحُ انْ يَكُونُ عَبْداً للَّهِ وَ لا الْمَلائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ؛
هرگز مسيح عليه السلام از اين ابا نداشت كه بنده خدا باشد، و نه فرشتگان مقرّبان او
(ابا دارند كه خود را بنده خدا بدانند)». [2]
تواريخ امروز
مسيحيّت نيز گواهى مىدهد كه مسأله «تثليث» (اعتقاد به خدايان سهگانه) در قرن
اوّل مسيحيّت وجود نداشت، و اين طرز فكر بعداً پيدا شد.