بخش دوّم: نبوّت پيامبران الهى‌

12- فلسفه بعثت پيامبران‌

ما معتقديم: خداوند براى هدايت نوع بشر و رساندن انسان‌ها به كمال مطلوب و سعادت جاويدان، پيامبران و رسولانى فرستاده است، چه اين‌كه اگر نمى‌فرستاد هدف آفرينش بشر حاصل نمى‌شد، و انسان‌ها در گرداب گمراهى غوطه‌ور مى‌شدند و نقض غرض لازم مى‌آمد:

«رُسُلًا مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ لِئلّا يَكُونَ لِلنّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّة بَعْدَ الرُّسُلِ وَ كانَ اللَّه عَزيزاً حَكيماً؛ پيامبرانى (را فرستاد) كه بشارت دهنده و بيم‌دهنده بودند، تا حجّتى براى مردم بر خدا باقى نماند (و راه سعادت را به همه نشان دهند و بر همه اتمام حجّت شود) و خداوند توانا و حكيم است». [1]

ما معتقديم: از ميان آنها پنج نفر «اولواالعزم» يعنى «صاحب شريعت و كتاب آسمانى و آيين جديد» بودند كه نخستين آنها «نوح» عليه السلام سپس «ابراهيم» و «موسى» و «عيسى» عليهم السلام و آخرين آنها «حضرت محمّد» صلى الله عليه و آله است.

«وَاذْ اخَذْنا مِنَ النَّبِيّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إبْراهيم وَ مُوسى‌

[1]. سوره نساء، آيه 165