موردى موظّف است عقيده خود را مكتوم دارد، و جان خود را بيهوده بر باد ندهد، و نام اين كار را «تقيّه» مى‌گذاريم و اين مسأله را از دو آيه در قرآن مجيد و دليل عقل آموخته‌ايم.

قرآن درباره مؤمن آل‌فرعون مى‌فرمايد: «وَ قالَ رَجُل مُؤمِن مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ ايْمانَهُ اتَقْتُلُونَ رَجُلًا انْ يَقُولَ رَبّىَ اللَّهُ وَ قَدْ جاءَكُمْ بِالْبَيِّناتِ مِنْ رَبَّكُمْ؛ مرد با ايمانى از آل‌فرعون كه ايمان خود را كتمان مى‌كرد (در مقام دفاع از موسى بر آمد و) گفت: آيا مى‌خواهيد كسى را به قتل برسانيد كه مى‌گويد: پروردگار من خداست، در حالى كه دلايل روشنى از سوى پروردگارتان براى شما آورده است!». [1]

جمله‌ «يَكْتُمُ ايمانَهُ» صراحت در مسأله تقيّه دارد، آيا سزاوار بود مؤمن آل‌فرعون ايمان خود را آشكار كند و جان خود را از دست بدهد و كارى از پيش نبرد؟

و درباره بعضى از مؤمنان مبارز و مجاهد صدر اسلام كه در چنگال مشركان لجوج گرفتار شدند دستور تقيّه مى‌دهد و مى‌فرمايد: «لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرينَ اوْلياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمنينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذِلكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فى شَىْ‌ءٍ الّا انْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً؛ افراد با ايمان نبايد غير از مؤمنان، كسى را از كافران، دوست و ولىّ خود قرار دهند، هر كس چنين كند رابطه خود را از خدا بريده است مگر اين‌كه (شما در خطر باشيد و) از آنها تقيّه كنيد». [2]

بنابراين «تقيّه» يعنى كتمان عقيده، مخصوص جايى است كه جان‌

[1]. سوره مؤمن، آيه 28

[2]. سوره آل عمران، آيه 28