(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌). همه اماميه اتفاق دارند كه بسم اللَّه يك آيه از حمد و هر سوره ديگرى است و كسى كه آن را در نماز نخواند نمازش باطل است خواه نماز واجب باشد و يا مستحبّ و بلند خواندن آن در نمازهايى كه بايد حمد را بلند خواند واجب و در نمازهايى كه بايد آرام خواند مستحبّ است ولى همه اين احكام از نظر دانشمندان اهل سنت محل اختلاف است ولى جزء بودنش در سوره نمل براى هيچ دسته قابل انكار نيست.

كسى كه بسم اللَّه را آيه‌اى مستقل ميداند(صِراطَ الَّذِينَ) را تا آخر سوره يك آيه مى‌شمرد و كسى كه آن را آيه‌اى مستقل بحساب نميآورد و گفتنش را فقط براى تيمّن و تبرّك ميداند(صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ) را يك آيه و بعدش را آيه ديگر مى‌شمرد.

از قرّاء حمزه و خلف و يعقوب و يزيدى بين سوره‌ها با بسم اللَّه فاصله نميأندازند ولى بقيه در فاصله هر سوره و سوره ديگر بسم اللَّه ميگويند مگر بين دو سوره انفال و توبه‌

فضيلت بسم اللَّه‌

از حضرت على بن موسى الرضا 7 نقل شده است كه فرمود: هر كه بسم اللَّه بگويد نزديكتر است به اسم اعظم از سياهى چشم بسفيدى آن.

از ابن عباس نقل شده كه وقتى معلم به بچه ميگويد بگو( بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) و او بگويد خداوند براى خود آن بچه و پدر و مادر و معلمش بيزارى از آتش مينويسد.

ابن مسعود ميگويد: هر كسى ميخواهد كه خدا او را از شعله‌هاى نوزده‌گانه آتش جهنم رهايى دهد( بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) را بخواند كه آن نيز 19 حرف است و خدا هر حرفى را سپر يك شعله قرار ميدهد.

از امام صادق 7 نقل شده است كه فرمود: خدا بكشد اينان را چگونه خواندن بزرگترين آيات قرآن را بعنوان سوره «بدعت» شمردند؟

شرح لغات‌

اسم. مشتق از سُمُوّ بمعناى رفعت و علوّ است و اصل آن سمو است و جمعش اسماء مانند «قنو» بر اقناء، و بعضى آن را مشتق از سمه و وسم بمعناى علامت گرفته‌اند ولى‌