حركت بودند و ما با ايشان برخورد مى‌نموديم، سلامى مى‌كرديم و علاّمه جواب كوتاهى مى‌دادند و اصلا توجه نمى‌نمودند كه سلام كننده چه كسى بود؟ مگر كسى بسيار نزديك مى‌رفت و سؤالى مى‌كرد كه ناگزير مى‌شدند به او توجّه كنند امّا عمق دلشان معطوف به جاى ديگرى بود. در هر حال آنچه درباره ايشان شنيديم و در آثارشان نيز مشاهده كرديم اين است كه آن مفسّر حكيم از برجسته‌ترين شاگردان عارف نامدار آيت‌الله سيد على قاضى طباطبايى،[1] استاد معروف اخلاق و عرفان در نجف، بودند و علامه از بنى اعمام و دست‌پروردگان آن مرحوم به شمار مى‌آمدند. مرحوم قاضى در مراتب معنوى، سير و سلوك به كمالاتى ويژه دست يافته بود، اين‌ها مسايلى بود كه ما مى‌توانستيم درك كنيم امّا حقيقت مراتبى كه ايشان به آن نائل شدند در اين مبحث نمى‌گنجد و از حد فهم مثل بنده‌اى خارج است.

محصول اخلاص

نكته‌اى ديگر را هم لازم ديدم برايتان بيان كنم، ايشان (علامه) از استاد اخلاقشان نقل كرده‌اند اگر كسى ضمانت كند نمازش را اول وقت به جاى