پرورش‌هاى پُرمايه

عده‌اى از دانشگاهيان گفته‌اند بارها خدمت ايشان رسيده بوديم، گاهى برخى افراد كه در سطح بالاى علمى بودند و حتى عده‌اى از متفكران اروپايى خاطرنشان مى‌ساختند ما همه‌جا رفتيم كسى به سؤالات ما پاسخ نداده؛ ولى علامه با فروتنى ويژه و با مهارت علمى و توانايى به پرسش‌هاى ما جواب‌هاى قانع‌كننده داده‌اند. يكى از آنها آمده بود و درباره حكمت‌هايى از نماز و اسرار آن سؤال كرد علامه طورى جواب داد كه آن شخص از شدت ذوق و هيجان گريست و افزود سال‌هاى سال در كشورهاى اسلامى چنين مسئله‌اى در ذهنم بود و برايش پاسخى نمى‌يافتم جز اين‌كه اكنون علامه به آن جواب قانع كننده‌اى داد، بعد كه از ايران رفت، نامه نوشت و تشكر كرد. او از قيافه الهى و نورانى علامه هم سخن گفته بود.

يك روز عيدى براى تبريك خدمتشان رفتيم، حرف زدنشان خيلى آرام بود، در هر مجلسى كه ايشان حضور داشت، سكون و آرامش ويژه‌اى حكمفرما بود. هيچ‌گاه تكيه نمى‌دادند، اگر هم خسته مى‌شدند، جايى قرار مى‌گرفتند كه تعيّنى نداشته باشد مشخص نبود كه چه‌جايى است، مقيّد بودند گمنام و دور از شهرت و آوازه مشغول كارهاى علمى و فرهنگى باشند، در درس هم نگاهى بر افق‌هاى بالاتر داشتند و در قيافه اشخاص نگاه نمى‌كردند، حالت حيا در ايشان قوى بود. در مسجد سلماسى كه مشغول تدريس بودند تمنّا كرديم بنشينند وسط و درس بگويند تا حداقل صدايشان به اطراف بيشتر برسد چون حاضر نمى‌شدند