مى‌شود. همچنين نظم منطقى بهترى دارند و حشو و زوائدشان كمتر است و اصولا مباحثى كه ارتباطى به فلسفه ندارد در آنها ديده نمى‌شود، خواه نكات ذوقى و عرفانى و خواه مطالب نقلى، بلكه فلسفه خالص مى‌باشد، به‌علاوه تقديم و تأخيرهايى در مباحث فلسفى آمده كه در اسفار و شرح منظومه به اين صورت مشاهده نمى‌گردد.

فروتنى در طرح مباحث

در اين دو كتاب علامه ابتكاراتى هم در مسايل فلسفى دارند كه به صورت اشاره، گاهى نظر خودشان را بيان فرموده‌اند، چون از خصوصيات اخلاقى ايشان، فروتنى ويژه بود و در جلسات درس رسمى و نيز در جلسات غير رسمى كه پنج‌شنبه و جمعه داشتند از اين‌كه اظهار كنند من نظر ويژه‌اى دارم و يا نظر ديگران را رد مى‌كنم، خيلى پرهيز داشتند و اگر احياناً نقدى بر مطالب ديگر داشتند آن‌چنان نبود كه مشخص باشد كه مشغول انتقاد كردن هستند ولى برخى از اساتيد بعد از نقل گفته‌هاى ديگران، با صراحت به نقدشان مى‌پردازند و آشكارا مى‌گويند اين نظر را نمى‌پذيريم و چند اشكال بر آن داريم.

حتى يك بار ياد ندارم كه فرموده باشند: اين مسئله را حل كردم و ديگران موفق نشده بودند اشكال آن را برطرف كنند و يا بگويند: مبناى جديدى داريم. حتى در مواردى كه مى‌خواستند به مطلبى اشكال قطعى نمايند، خيلى آرام و ملايم مطرح مى‌كردند كه به سختى مشخص مى‌گرديد كه وارد نقّادى شده‌اند و اين ويژگى از روح تواضعشان