قرآن درباره نعمتهايي كه خداوند به بندگان مي‌دهد، مي‌فرمايد: ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِّعْمَةَ أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِم.[1] خداوند نعمتي را كه به گروهي مي‌دهد، از آنان باز نمي‌گيرد، مگر اينكه ايشان در خود تغييري ايجاد كنند و لياقتي كه براي كسب امدادها و نعمتهاي الهي داشتند، از دست بدهند. خداوند نعمت جمهوري اسلامي، عزت در مقابل كفار، امنيت و آسايشي را كه به ملت ايران عطا كرده، تا هنگامي كه قدردان آنها باشيم، از ما نمي‌گيرد.

قرآن از كساني ياد مي‌كند كه خداوند به آنان نعمت داد، اما به جاي شكر آن، نماز را تباه ساختند و از هوسها پيروي كردند: فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا.[2] آنان ابتدا رابطه محكمي با خدا داشتند، اما رفته رفته اين رابطه ضعيف شد، و آن قوم نماز را تباه كردند، و در پي شهوت‌پرستي و هوس‌رانيِ خود گم‌راه شدند.

وقتي به جاي عبادتها، سحرخيزيها، زيارت عاشوراها و دعاي كميلها، تماشاي فيلمها و گوش سپردن به موسيقيها رواج يابد، حضور قلب در نماز و گريه و ندبه‌ها كم‌رنگ مي‌شود و با ضعيف