و مي‌دانند كه خداوند، پيامبر(صلى الله عليه وآله)، امام حسين(عليه السلام)، و امام زمان(عليه السلام) رهايشان نمي‌كنند و يار و ياور آنان‌اند.

چنين رزمندگاني از خداوند مي‌خواهند: وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِين؛[1] «خدايا ما را ثابت‌قدم بدار و در مقابل كفار ما را ياري كن». ياري خداوند نيز در صورتي است كه آنان به قدرت خداوند تكيه كنند. اگر به ‌جاي اتكا بر قدرت الهي به كثرت جمعيت، تكنولوژي پيش‌رفته و كمكهاي خارجي تكيه كنند، امداد الهي كم مي‌شود؛ زيرا امداد الهي در گرو ارتباط با خداست. در عالَم سنّتي وجود دارد كه طبق آن هر كس دين و ارزشهاي الهي را ياري كند، خداوند نصرت خود را از او دريغ نمي‌كند: إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُم،[2] و وعده الهي، تخلف‌ناپذير است: إِنَّ اللّهَ لاَ يُخْلِفُ الْمِيعَاد.[3]

اگر نصرت الهي شامل حال فرد يا گروهي شد، نه بدين معناست كه آنان هميشه مورد عنايت خداوند خواهند بود. تا زماني كه انسانها شعاير الهي را در جامعه برپا و ياد خدا را در دل زنده نگه دارند، مشمول رحمت و نصرت الهي‌اند؛ اما در صورتي كه بر خودشان متكي شدند و به قدرت بي‌نهايت الهي بي‌اعتنايي كردند، خداوند نيز آنان را به خودشان وامي‌گذارد.