6. جمعهٔ سياه

17 شهريور 1357 همواره يادآور حماسه‌اي ديگر در فرايند انقلاب اسلامي است. پس از تظاهرات گستردهٔ عيد فطر، حرکت‌هاي وسيع ديگري شکل گرفت که به شدت رژيم را به هراس انداخت. صبح جمعه، هرچند که رژيم در تهران و چندين شهر ديگر اعلام حکومت نظامي نموده بود، ليکن مردم تهران از صبح زود راهي ميعادگاه شدند و خيابان ژاله تا بهارستان مملو از جمعيت شد. مأموران رژيم با نشانه رفتن مسلسل‌هاي خود به سوي مردم، شمار زيادي از آنان را به شهادت رسانده، جمع زيادي را هم مجروح ساختند. اين فاجعه به قدري دهشتناک بود که واکنش سريع مراجع عظام را به دنبال داشت و سيل بيانيه‌ها و نامه‌هاي اعتراض‌آميز در محکوميت اين کشتار بي‌رحمانه، از سوي علما و مراجع صادر گرديد.[1] اين امر زمينه مشتعل شدن آتش خشم مردم مسلمان و انقلابي ايران را فراهم ساخت و اين کشتار بي‌رحمانه، نه تنها مردم را از حرکت‌هاي بعدي نا اميد نساخت، بلکه شمار بيشتري از مردم را به صحنه کشاند. در چهلم شهداي جمعة سياه نيز، اعلام عزاي عمومي گرديد و در بسياري از شهرهاي ايران تظاهرات‌هايي صورت گرفت و شماري نيز به شهادت رسيده و يا مجروح شدند.[2]

7. هجرت امام از عراق به فرانسه

در زمان تبعيد امام خميني(رحمه الله) به عراق، رژيم بعث عراق آزادي عمل را از ايشان سلب کرده بود و مانع ادامهٔ مبارزهٔ ايشان با رژيم پهلوي مي‌شد. امام به ناچار، صلاح را در اين ديدند که به فرانسه رفته، در پاريس اقامت گزينند. اين هجرت مبارک، نقطهٔ عطف ديگري در