دربارة كشتگان بر شما نوشته شد»؛ «وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَاْ أُولِيْ الأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ؛[1]و براي شما در قصاص، حيات و زندگي است، ‌اي صاحبان خرد! شايد تقوا پيشه كنيد». هر خردمندي درمي‌يابد كه قصاص ضامن حيات انسانيت است. اگر قصاص اجرا نشود، بي‌شك ظلم و فساد روز به روز افزايش مي‌يابد و جامعة بشري را به ورطة هلاكت سوق مي‌دهد. به همين جهت، در اديان آسماني قانون قصاص تشريع شده است. پس قانون قصاص، حدود و تعزيرات که از سوي خداوند حکيم وضع شده، حکيمانه است نه وحشيانه. كساني كه به قوانين الاهي اعتراض دارند بايد بدانند كه شخص مجرم خود كرامت و حرمت خويش را از بين برده است. بر اساس دلايل نقلي و عقلي نبايد مجرم را احترام و تكريم كرد. و از مدّعيان طرفداري از كرامت انسان‌ها بايد پرسيد: آيا همة انسان‌ها كرامت دارند يا فقط ظالمان و فاسدان و قاتلان از كرامت برخوردارند؟!

افزون بر اين، نويسندگان و امضا كنندگان «اعلاميه» كه هماره شعار دفاع از حقوق بشر سر مي‌دهند و انسان را در هر حال داراي کرامت مي‌دانند، كساني هستند كه شهرهاي هيروشيما و ناكازاكي را در ژاپن بمباران كردند و هزاران انسان را به خاك و خون كشيدند؛ کساني که جنايتكارترين و خونخوارترين كشور جهان يعني اسرائيل را ايجاد كردند و به هر وسيلة ممكن از آن دفاع و حمايت مي‌كنند؛ كشورهايي كه پيشرفته‌ترين و پيچيده‌ترين وسايل و ابزارهاي شكنجة انسان را مي‌سازند و در اختيار هواداران خود قرار مي‌دهند تا حق‌طلبان و عدالت‌خواهان جهان را با وحشتناك‌ترين و هول‌انگيزترين شيوه‌ها شکنجه کنند. کشتار مردم بي‌دفاع عراق، افغانستان و فلسطين، زندان ابوغريب در عراق و زندان گوانتانامو و... ارمغان سردمداران حقوق بشر در دوران معاصر است.

كوتاه سخن آنكه انسان‌ها كرامت دارند، اما كسي كه بي‌گناهي را به قتل مي‌رساند، بايد او را كشت، چون او ديگر كرامت ندارد. نكتة جالب توّجه آنكه: به اعتقاد ما، حفظ