قرآن كريم در آيه‌اي كه حد زنا را تعيين مي‌كند، به مسلمانان توصيه مي‌كند كه «اگر به خداى متعال و روز قيامت ايمان داريد، در كار دين خداى متعال دلسوزى نسبت به آن دو (زن و مرد زناكار) شما را فرا نگيرد و بايد گروهى از مؤمنان به هنگام كيفر دادن آنها حضور يابند».[1] در آيات ديگري، هرچند کلمة زنا و مشتقات آن به کار نرفته است، اما به انواع زنا اشارة تقبيح‌آميز شده است. قرآن همان‌گونه كه از مردان مى‌خواهد كه «محصنين غير مسافحين» (پاكدامن) باشند و با زنان روسپى در نياميزند،[2] از كنيزان مؤمن مى‌خواهد كه «محصنات غير مسافحات» و «لا متخذات اخدان» باشند؛ يعنى پاكدامنى كنند و به روسپيگرى و رفيق‌بازي روي نياورند.[3] و سرانجام خداى متعال به مسلمانان توصيه مي‌كند: «وَلَا تُكْرِهُوا فَتَيَاتِكُمْ عَلَى الْبِغَاء إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِّتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا؛ و كنيزان خود را براي دستيابي به متاع‌ناپايدار زندگي دنيا مجبور به خودفروشي نكنيد، اگر خودشان مي‌خواهند پاك بمانند». به هر تقدير، زنا از ديدگاه اسلامى گناهى چنان بزرگ است كه علاوه بر عذابهاى اخروى كيفر و تأديب بدنى را گاه تا سرحد مرگ در پى دارد.

ممنوع كردن همجنس‌بازى و زنا به هر دو صورت آن (مسافحه و اتخاذ خدن) و محدود ساختن راههاى ارضاي غريزة جنسى به استمتاع از همسر قانونى دائم يا موقت و ملك يمين (كنيز)، گام بسيار بلند در طريق تقويت و تحكيم كانون خانوادگى است. وقتى زن و مرد فقط با استفاده از يكديگر بتوانند غريزة جنسى خود را اشباع كنند و همة راههاى متصور ديگر را به روى خود بسته ببينند، چاره‌اى جز رعايت احكام و مقررات زندگى خانوادگى نخواهد داشت. اگر راههاى ديگرى نيز باز باشد، انگيزة تن در دادن به تكاليف و الزامات محيط خانواده در آنها چندان قوى نخواهد بود.