با توجه به اين جهات است كه قرآن كريم بر همسر گرفتن و تشكيل خانواده اين همه تأكيد دارد و بندگان شايستة خود را چنين توصيف مي‌كند: «يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ؛ پروردگارا، ما را از همسران و فرزندانمان آرامش ديدگان ببخش». يعنى يكى از خصائص انسان‌هاى ممتاز و نمونه اين است كه از خداى متعال همسران و فرزندان خوب مى‌خواهند. به عبارت ديگر، انسانى پسنديده و ستودة خداى متعال كسى است كه افزون بر صفات نيك ديگرى كه دارد، به امر خانواده و زن و فرزند خود اهتمام فراوان مي‌ورزد. آية شريفه مرد را تشويق مى‌كند كه زن بگيرد تا فرزند بياورد و از خداى متعال زن و فرزند نيك درخواست كند.

خداوند در آية ديگري مى‌فرمايد: «وَ أَنْكِحُوا الأَيامى مِنْكُمْ وَ الصّالِحِينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَراءَ يُغْنِهِمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ؛[1] مردان و زنان بي‌همسر خود را همسر دهيد، همچنين غلامان و كنيزان صالح و درستكارتان را؛ اگر فقير و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بي‌نياز مي‌سازد؛ خداوند گشايش دهنده و آگاه است». يكى از نكات بسيار مهمى كه از اين آية شريفه استفاده مى‌‌شود اين است كه خداى متعال با آوردن كلمة «اَنٌكِحوا» به بشر مي‌آموزد كه گذشته از ازدواج كردن و همسر گرفتن كه مطلوبيت دارد، بر مردم بايسته است كه در انديشة ازدواج ديگران نيز باشند.[2] به عبارت