قرار گيرد؛ يعنى نحوه و شرايط طرح سؤال به گونهاى نباشد كه موجب ضرر به ديگران و بازداشتن آنان از كمال نهايى و انحراف از مسير كمال باشد. سؤال و شبهه علمىِ دينى بايد در محل خودش طرح شود، نه اين كه مثلا در جمع بچههاى مدرسه يا هر جمع ديگرى كه با مبانى اسلام و بحثهاى فلسفى و كلامى آشنا نيستند طرح شبهه شود. اگر كسى سؤال دارد، سؤالش را در محافل علمى و در جمع متخصصان مربوط، در حوزه علميه و مجامع علمى نظير آن طرح كند و هيچ مشكلى هم ندارد. طرح سؤال، درست نظير ترتيب دادن مسابقه كشتى بين دو پهلوان است. مسابقه كشتى و زورآزمايى بدنى اشكال ندارد اما به شرط اين كه در شرايط مساوى باشد. اگر يك نوجوان سبكوزن را كه تازه پا به عرصه كشتى گذاشته با پهلوان و قهرمان اول كشتى در سنگين وزن رودرروى هم قرار دهند نتيجه كشتى از قبل معلوم است! كشتى و مبارزه علمى و دست و پنجه نرم كردن در مباحث دينى نيز هيچ اشكالى ندارد، اما به شرط اين كه با رعايت شرايط و ضوابط خاص خودش باشد؛ اگر اينگونه شد، نه تنها ضرر ندارد كه زمينه رشد و استحكام مبانى و معارف دينى را نيز فراهم مىكند. اما اگر كسى شرايط و ضوابط را رعايت نكرد و پرسش را بهگونهاى طرح نمود كه موجب فساد عقيده و گمراهى ديگران مىشود، بايد جلوى او را گرفت؛ همانگونه كه جلوى توزيع هر كالاى مضر ديگرى گرفته مىشود. آيا در مسايل پزشكى به بهانه اينكه آزادى است، مىشود هر ميكروبى را در سطح كوچه و خيابان پخش كرد؟! در حالى كه آوردن همين ميكروب در آزمايشگاه و نزد متخصصان، براى مطالعه و تحقيق روى آن هيچ مشكل و محذورى ندارد. نه تنها مشكلى ندارد، كه بسيار هم مفيد است؛ چون متخصصان با مطالعه بر روى آن مىتوانند راههاى پيشگيرى از ابتلاى به آن و نيز مبارزه با آن و درمان مبتلايان به آن را كشف كنند و جان هزاران و ميليونها انسان را نجات دهند. شبهات فكرى و دينى نيز دقيقاً همينگونه است كه انتشار آن در سطح افكار عمومى جامعه نتيجهاى جز زيانهاى سنگين و گاه غير قابل جبران و فاجعه بار ندارد؛ اما طرح آن در مجامع علمى و تخصصى مربوط، به رشد و شكوفايى و بالندگى هر چه بيشتر انديشه و معرفت و دين منجر مىگردد.