مختلف از دين سازگار نيست و آنان را باطل مى‌شمارد. روايات بى‌شمارى كه از ناحيه اهل بيت وارد شده‌اند، بر دقّت و اهتمام دربرداشت و تفسير صحيح از قرآن تأكيد دارند و شديداً مردم را از تفسير به رأى بازداشته‌اند.

تأكيد اولياى دين بر اين است كه افراد از پيش خود چيزى را به دين نسبت ندهند و اگر در مواردى ابهام و بيانات متشابهى ديدند كه تصريح به معناى پذيرفته شده‌اى نداشتند، توقف كنند و تفسير آن موارد را از درون اقيانوس بيكران معارف اهل بيت و سخنان هدايتگر آنان به دست آورند و مطلب و سخنى را به اسلام و خداوند نسبت دهند كه برگرفته از فرموده خداوند و نصّ قرآن و سخنان پيامبر و ائمه اطهار(عليهم السلام) باشد.

راستى اگر نشر و ترويج اين نگرش الحادى كه قرآن شبيه ديوان حافظ است گسترش يافت و واقعاً تلقّى افراد اين شد كه هر كس مى‌تواند مقصود و منظور خود را از لابلاى آن برداشت كند، آيا در اين صورت قرآن كتاب هدايت خواهد بود؟

آيا قرآن با آن قرائت‌ها و برداشتهايى كه از آن ارائه مى‌دهند، همان كتابى است كه پيامبر و ائمه اطهار، صلوات الله عليهم اجمعين، جانشان را براى ترويج آن به خطر انداختند و آن همه شهيد در راه آن فدا شدند؟ اگر بنا شد هر كسى بتواند برداشت و تفسير خاصّى از قرآن داشته باشد و فهم هر كس براى او حجّت است، چرا آن همه بر تفسير صحيح از آيات قرآن تأكيد شده است و افراد از تفسير به رأى برحذر داشته شده‌اند و آن همه از بدعت‌گذارى در دين بدگويى و نكوهش شده است؟