مفهوم‌‌شناسى قرائت

قرائت در لغت به معناى «خواندن» و در اصطلاح به معناى نحوه خواندن الفاظ آيات قرآن كريم است و به عنوان دانشى مستقل در زمره علوم قرآنى پديد آمده و ده‌‌ها جلد كتاب در باره آن ازسوى عالمان و قرآن‌‌پژوهان نگاشته شده است. برخى از اين كتاب‌‌ها به بيان قرائت‌‌هاى مختلف از برخى آيات پرداخته‌‌اند[1] و برخى ديگر به دليل هر قرائت اختصاص دارد.[2] در بسيارى از اين قرائات بدون آن كه حرفى از كلمات آيه كم يا زياد شود، به گونه‌‌هاى مختلفى خوانده مى‌‌شود؛ مانند قرائت به تخفيف همزه يا نَبْر آن و ياقرائت كلمه به روم يا اشمام يا اماله يا به تشديد و تخفيف.[3] مثلاً«يَطْهُرْن» در آيه 222 سوره بقره «يَطَّهَرْنَ» نيز خوانده شده است. اختلاف قرائت گاهى نيز به كم يا زياد شدن حرفى در كلمه است؛ مانند «مالك يوم الدين» در سوره حمد كه «مَلِك» نيز خوانده شده و مى‌‌شود.

قرائت را اينك در معناى جديدى نيز به كار مى‌‌برند كه ارتباطى با چگونه