كاسته شد و زمينه آماده گشت، در اصول اساسى ديانت تشكيك مى‌‌كنند. ما در سخنان خود، تحليلى روان‌‌شناختى از افراد مؤمنى كه به تدريج به سوى كفر كشانده مى‌‌شوند ارائه داده‌‌ايم. بر اساس آن تحليل، وقتى براى شخصى انجام برخى از دستورات و احكام دين دشوار است و تمايلى به انجام آنها ندارد و هواى نفس او را به طغيان وا مى‌‌دارد، ابتدا در فتواى مجتهد و مرجع تقليد تشكيك مى‌‌كند و مى‌‌گويد از كجا كه فتواى مجتهد درست باشد و او در فتوايش اشتباه نكرده باشد؛ آن هم با توجه به اينكه مراجع تقليد در فتواهايشان با يكديگر اختلاف دارند. پس با توجه به امكان اشتباه، فتوايشان غير قابل اعتماد است. وقتى به او گفته مى‌‌شود كه مجتهد به دلخواه خود فتوا نمى‌‌دهد و او با توجه به سنت و كلام معصوم فتوا مى‌‌دهد، به تشكيك در روايات مى‌‌پردازد و مى‌‌گويد از كجا روايتى كه مستند آن مجتهد بوده صحيح باشد، چون سند پاره‌‌اى از روايات ضعيف است و ما همان طور كه روايت صحيح داريم، رواياتى نيز داريم كه سندشان ضعيف است. وقتى براى او اثبات گرديد كه مجتهد در فتواى خود به روايت صحيح و بلكه متواتر استناد كرده و در جهت انتساب آن به معصوم شكى وجود ندارد، در سخن معصوم تشكيك مى‌‌كند و مى‌‌گويد از كجا كه امام درست گفته باشد و تنها ما شيعيان روايات امامان را مدرك احكام و فتاوا مى‌‌شماريم و اهل سنت چنين اعتقادى ندارند و سخنان اهل‌‌بيت(عليهم السلام) را قابل استناد نمى‌‌دانند.

حتى اگر ثابت شد كه در آن مورد خاص آيه قرآن وارد شده و مجتهد به قرآن تمسك كرده، در فهم مجتهد از قرآن تشكيك مى‌‌كند و مى‌‌گويد: قرائت‌‌ها مختلف است و ممكن است كه ديگران فهم ديگرى از قرآن داشته باشند و چنان نيست كه آنچه علما و مراجع از قرآن فهميده‌‌اند درست باشد. باز اگر ثابت شد كه آن آيه قرآنْ، صريح در معناى خاصى است و كسانى كه به زبان عربى و اصطلاحات آن آشنا هستند، تنها همان معنا را از آن آيه قرآن برداشت مى‌‌كنند و نمى‌‌توان معناى ديگرى از آن فهميد، مى‌‌گويد از كجا كه قرآن كلام خدا باشد!