مقدمه

انسان در همه گزينش‌‌هاى خويش و براى رسيدن به مقصود، بايد از آگاهى لازم برخوردار گردد و با كسب علم و معرفت و تحقيق و بررسى، راه و رسم زندگى فردى، اجتماعى، دنيوى و اخروى خويش را مشخص سازد؛ و چون استعدادها، توانايى‌‌ها و آگاهى‌‌هاى او محدود است و نمى‌‌تواند در همه رشته‌‌ها و فنون لازم، تخصص كافى به دست آورد، ناچار است از نظرات ديگران پيروى كند. بنابراين، براى تكامل فرد و جامعه و سامان گرفتن نظام رفتارى و اعتقادى انسان، تقليد ضرورتى اجتناب‌‌ناپذير است. در پرتو تقليد و پيروى از متخصصان و عالمان در هر فن و علمى، در جامعه انسانى و اسلامى، قانون و حق حاكم مى‌‌گردد و بى‌‌نظمى و هرج و مرج‌‌طلبى از جامعه رخت برمى‌‌بندد، و هر كس در فن و تخصصى كه به او مربوط نيست دخالت و اظهار نظر نمى‌‌كند. با توجه به اين مهم قرآن مى‌‌فرمايد: فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ.[1]

حال با توجه به اينكه انسان بسيارى از آگاهى‌‌ها و رفتارهاى خود را از طريق تقليد فرا مى‌‌گيرد، وجود الگوى شايسته بهترين راه‌‌كار براى كسب آموزه‌‌هاى رفتارى و علمى به شمار مى‌‌رود. از اين جهت خداوند بر ما منت نهاد و وجود مقدس خاتم پيامبران(صلى الله عليه وآله) و جانشينان معصوم ايشان را به ما ارزانى داشت، تا اين الگوهاى متعالى و شايسته افق‌‌هاى بلند حيات مادى و معنوى را به روى ما بگشايند و بسان خورشيدى فروزان، روشنگر راه كسانى باشند كه در طريق سعادت و تكامل گام برمى‌‌دارند.