خداوند مؤمنان را از ايجاد رابطه دوستى با دشمنان خدا باز مى‌‌دارد و به آنان هشدار مى‌‌دهد كه آنان از محبت و دوستى شما نسبت به خود سوء استفاده مى‌‌كنند و شما را فريب مى‌‌دهند و جامعه اسلامى را به خطر مى‌‌اندازند. آن گاه به مؤمنان توصيه مى‌‌كند كه با همه وجود در برابر دشمنان خدا بايستند و به آنان بگويند كه تا دست از خوى استكبارى خود برندارند، هرگز با ايشان صلح و آشتى نمى‌‌كنند. در اولين آيه از اين سوره، خداوند مى‌‌فرمايد:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَ عَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ كَفَرُوا بِما جاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِيّاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهاداً فِي سَبِيلِي وَ ابْتِغاءَ مَرْضاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ أَنَا أَعْلَمُ بِما أَخْفَيْتُمْ وَ ما أَعْلَنْتُمْ وَ مَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌‌ايد، دشمنان من و دشمنان خود را دوست مگيريد. اگر [از خانمان و وطن خود ـ مكه ]براى جهاد در راه من و جُستن خشنودى من بيرون آمده‌‌ايد، با آنها طرح دوستى مى‌‌ريزيد و حال آنكه به آن [سخن] حق كه بر شما آمده كافر شدند [و] پيامبر و شما را چون به پروردگارتان ايمان آورده ايد بيرون مى كنند. شما پنهانى با آنان دوستى مى كنيد، در حالى كه من به آنچه پنهان مى داريد و آنچه آشكار مى كنيد داناترم؛ و از شما هر كه چنين كند همانا راه راست را گم كرده است.

در آيه 3 آن سوره خداوند مى‌‌فرمايد:

قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتّى تُؤْمِنُوا بِاللّهِ وَحْدَهُ إِلاّ قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللّهِ مِنْ شَيْء؛ براى شما در [پيروى از] ابراهيم و كسانى كه با او بودند سرمشقى نيكوست، آن گاه كه به قوم خود گفتند: «ما از شما و آنچه به جاى خدا مى پرستيد بيزاريم. به شما كفر مىورزيم و ميان ما و