داشته‌‌اند و حتّى اگر معتقد به عصمت پيامبر و ساير امامان باشيم، بايد هر دو نوع برداشت آن بزرگواران را صحيح و معتبر بدانيم؛ اين همان پلوراليزم و كثرت‌‌گرايى دينى است. در اين صورت، نبايد بر وجوداصول ثابت و قرائت واحدى اصرار داشت، بلكه بايد پذيرفت كه قرائت‌‌هاى مختلف و برداشت‌‌هاى گوناگونى از دين وجود دارد كه همه صحيح و محترم هستند. نه شيعه فقط خود را برحق بداند و نه سنى تنها مرام خود را صحيح بشناسد. نه مدرنيست سنت‌‌گرا را محكوم كند و نه سنت گرا بر مدرنيست خرده‌‌گيرى كند. با توجه به اينكه برداشت‌‌هاى امامان ما با يكديگر اختلاف داشته و آنان نيز قرائت‌‌هاى مختلفى از دين داشته‌‌اند، ما نيز بايد به برداشت‌‌هاى ديگران احترام بگذاريم و اهل تولرانس و تساهل و تسامح باشيم و يكديگر را تحمل كرده، سعى كنيم مسايل را از طريق گفتگو حل كنيم.

3. رفتارى كه تا زمان امام حسين(عليه السلام) از پيشوايان دينى سر زده، العياذ بالله، نادرست بوده و آنان تصور مى‌‌كردند كه با جنگ و خشونت مى‌‌توانند اهداف خود را عملى كنند، اما با تجربه ثابت شد كه اين روش كارايى ندارد. از اين جهت، ساير امامان روش خود را اصلاح كردند و با عبرتى كه از پدران خود گرفتند و تكاملى كه در روش‌‌هاى آنها پديد آمد، در ايدئولوژى خود تجديد نظر كردند و به نوعى، دست به اصلاح در اسلام و تشيع زدند و مبتنى بر آن، جنگ و خشونت را كنار نهادند و با شرايط زمانه كنار آمدند. از زمان امام سجاد(عليه السلام)هر يك از امامان ما، به تناسب شرايط زمان، سياست و رفتار خاصى در قبال حكام وقت داشتند. البته سياست و رفتار برخى از آن بزرگواران نتيجه نداد و به شكست انجاميد و باعث گرديد كه سال‌‌ها آن حضرات گرفتار زندان شوند؛ اما پيشرفت‌‌هايى نيز حاصل شد، تا آنجا كه امام رضا(عليه السلام) به مقام ولايت‌‌عهدى خليفه وقت نيز رسيدند و از شرايط و موقعيت‌‌ها به خوبى استفاده كردند. اين شكست‌‌ها و پيروزى‌‌ها و موفقيت‌‌ها ناشى از اين است كه آن حضرات نيز چون ديگران مرتكب اشتباه