ايشان، دوران امامت امام حسن مجتبى(عليه السلام) فرارسيد و ايشان نيز تا مدتى مشغول جنگ با معاويه شدند، تا اينكه در جنگ شكست خوردند و مجبور گشتند با معاويه صلح كنند. وقتى نوبت به امام حسين(عليه السلام) رسيد، ايشان در فرصتى مناسب قيام و نهضت كربلا را به راه انداختند و در نهايت شكست خوردند و شهيد گشتند. بنابراين، از زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) تا زمان امام حسين (عليه السلام) آن بزرگواران درگير خشونت و جنگ و گريز بودند و در نهايت، كار به شكست اهل‌‌بيت انجاميد. از آن پس، رفتار ساير امامان تغيير كرد و آن نُه امام دست به شمشير نبردند و درگير جنگ و خشونت نشدند. درباره اين دو نوع رويكرد و اختلافى كه در رفتار پيشوايان دينى رخ داده سه فرضيه مى‌‌توان را ارائه كرد:

1. در اسلام دو نوع قانون متفاوت تشريع شده و پس از نسخ قانون اول، قانون دوم تشريع گرديده است. يعنى تا زمان امام حسين(عليه السلام) قانون جنگ و اِعمال خشونت عليه دشمنان و كشتن و كشته شدن اجرا مى‌‌گشت و پس از آن، قانون تغيير كرد و سياست همزيستى، مدارا و صلح اعمال گرديد. در اين صورت، نمى‌‌توان معتقد بود كه اصول و احكام اسلام ثابت است و نمى‌‌توان اصول‌‌گرايى و بنيادگرايى را پذيرفت، بلكه قوانين و احكام اسلام تاريخ‌‌مند است و همچنين احكامى چون بريدن دست دزد و تازيانه زدن، به صدر اسلام اختصاص داشت و متناسب با زمان ما نيست.

2. پيشوايان دينى دو نوع شيوه رفتارى و دو برداشت متفاوت از دين داشته‌‌اند: برداشت پيشوايان دين تا زمان امام حسين(عليه السلام) اِعمال خشونت و جنگ عليه دشمنان بود، سپس برداشت ساير امامان تغيير كرد و برداشت آنها اين بود كه بايد جنگ و خشونت را كنار نهاد و به گفتمان و سازش روى آورد و با تساهل و تسامح با مخالفان برخورد كرد. پس اسلام واقعى براى ما ناشناخته مانده و آنچه از پيشوايان دينى به ما رسيده برداشت‌‌هاى متفاوتى است كه از اسلام