به وسيله عقل خودش درك كند، ديگر احتياجى به پيامبران الهى نبود. بنابراين، نمى‌‌توان عقل را در تشخيص همه مصالح و درك همه واقعيت‌‌ها كافى دانست و آن را تنها منبع هدايت و راهنمايى و تشخيص شمرد، بلكه براى كسب شناخت‌‌هاى لازم، در كنار عقل، بايد از وحى نيز مدد جست و عقل به كمك وحى مى‌‌تواند سعادت دنيوى و اخروى انسان را تضمين كند.نكته‌‌اى كه بايد افزود اين است كه گرچه اسلام سفارش كرده كه ما بايد سعى كنيم كه همه اعتقادات خود را با دلايل عقلى و نقلى بشناسيم، اما شناخت تفصيلى همه اعتقادات براى اكثر مسلمانان ميسور نيست و براى آنها اعتقاد اجمالى به حقانيت آنچه خداوند نازل كرده و آنچه پيامبر(صلى الله عليه وآله) وائمه معصومين(عليهم السلام) فرموده‌‌اند، كافى است. البته به شرطى كه اعتقاد اجمالى خود را مشروط نسازند. به عنوان نمونه، اگر كسى نمى‌‌داند كه معراج پيامبر روحانى و يا جسمانى است، نگويد اگر معراج پيامبر جسمانى باشد من آن را قبول ندارم؛ بلكه او بدون هيچ قيد و شرطى بايد هر آنچه را آن حضرات فرموده‌‌اند بپذيرد.

نفى مرجعيت سنت و فقه در پوشش نوسازى فرهنگى

يكى از اعتقادات ما مسلمانان خاتميت رسالت پيامبر اكرم و جاودانگى اسلام و قوانين و احكام اسلامى است. بر اين اساس، ايمان به رسالت آن حضرت ايجاب مى‌‌كند كه ما معتقد گرديم كه آن حضرت آخرين فرستاده خداست و آنچه ايشان بدان مبعوث شده‌‌اند حق است و تا قيامت پايدار و قابل اجرا خواهد بود و نمى‌‌توان آن را به زمان خاصى اختصاص داد. حال اگر كسى به تاريخ‌‌مند بودن رسالت پيامبر و اسلام گرايش داشت و قائل بود كه قوانين و احكام اسلام تاريخ مصرف دارد و مثلاً تا پانصد و يا هزار سال پس از بعثت پيامبر قابل اجراست و پس از آن، بشر نبايد از پيامبر اسلام پيروى كند و قوانين و احكام اسلام، قابل