حقوقى از خويشان، همسايگان و سايرين بر گردن آنهاست، بكوشند ادا كنند. همچنين اگر با كسى كدورتى دارند، در رفع آن بكوشند. البته بايد در نظر داشت كه توبه از گناهان از مهمترين واجبات است كه نبايد از آن غافل بود. پس از توجه به واجبات، شايسته است كه به مستحبات خاص اين شب عزيز، از قبيل قرائت قرآن و ادعيه مأثوره و مناجات با خداوند، بپردازند.

درباره آن دسته از مستحباتى كه انجامشان در شب قدر بهتر و شايسته‌‌تر است، بزرگان و علماى دين سخنانى بيان فرموده‌‌اند از جمله مرحوم شيخ صدوق(رضوان اللّه عليه) در مجلسى كه اصول اعتقادات شيعه اماميه را براى شاگردان و راويان اخبار بيان مى‌‌كردند درباره شب قدر چنين فرمودند: «اعتقاد ما اين است كه شب قدر مردد بين شب بيست و يكم و بيست و سوم ماه رمضان است و احياى اين شب از احياى هزار ماه برتر است.» سپس اضافه كرده‌‌اند: و من أَحْيى هاتَيْنِ الْلَيْلَتَيْنِ بِمُذَاكِرَةِ الْعِلْمِ فَهُو أَفْضَلُ؛[1] شايسته تر آن است كه اين دو شب به گفتگوى علمى احيا گردد. البته منظور ايشان گفتگو درباره علم دين و علمى است كه انسان را به خداوند نزديك مى‌‌كند. همچنين شايد نظر ايشان اين باشد كه احياى شب قدر به مذاكره علمى، افضل از احياى تهى از معرفت و شناخت است؛ نه اينكه گفتگوى علمى از همه عبادات افضل باشد، چون بعيد است كه گفتگوى علمى را برتر از انجام عبادات واجبى چون توبه و اداى حقوق ديگران بدانند. تأكيد ايشان بر قرين ساختن عبادات با شناخت و معرفت است، چه اينكه معرفت و شناخت بر عظمت و ارزش عبادت انسان مى‌‌افزايد.

بى‌‌شك از زمره بهترين و والاترين عبادت‌‌ها در اين شب عزيز، عرض ارادت به پيشگاه مقدس اميرالمؤمنين(عليه السلام)، آن بزرگ مظلوم تاريخ است و عزادارى براى آن حضرت، عبادتى است كه از عبادت‌‌هاى هزار ماه برتر است. از اين