به عالم باشد، يك ضرورت اجتماعى است و به حكم عقل، در زندگى، گريزى از آن نيست، و بر اين اساس مى‌‌توانيم به رفتار اهل‌‌بيت تأسّى كنيم (تقليد مفهوم عامى دارد و شامل پيروى و دنباله روى در فكر، نظر و اعتقاد نيز مى‌‌شود، اما تأسّى مفهوم محدودترى دارد و تنها شامل الگوگيرى در رفتار مى‌‌شود). در مورد تأسّى به اهل‌‌بيت(عليهم السلام) دو شبهه وارد شده: شبهه اول عبارت است از اينكه بر فرض الگوگيرى در رفتار صحيح باشد، در مواردى رواست كه نقش مثبت داشته باشد و آن در جايى است كه الگوى صحيح فرا روى تربيت‌‌پذير باشد تا او با مشاهده آن الگو، بتواند از رفتارش پيروى كند. امّا كسانى كه در 1400 سال پيش زندگى مى‌‌كرده‌‌اند و ما آنها را نديده‌‌ايم، چگونه ما مى‌‌توانيم از رفتار آنها الگو بگيريم؟

پاسخ اين شبهه آن است كه هر چند تأسّى مستقيم به ائمه اطهار(عليهم السلام) به اين معنا كه ما رفتار آن حضرات را مشاهده كنيم و از آنها الگو بگيريم، فعلاً براى ما ممكن نيست و در اينجا كسانى مقصر هستند كه موجب غيبت وجود مقدس حضرت ولى عصر(عجل الله تعالى فرجه الشريف) و حرمان ما از محضر ايشان شدند، اما چنان نيست كه اگر دست ما از معصوم كوتاه است، ديگر ما راهى براى شناختن سيره و سنّت ايشان نداريم. اولا همان‌‌گونه كه در حوزه ارزش‌‌ها اگر امكان تحقق ارزش صددر صد نيست، بايد كوشيد كه ارزش فروتر و برخوردار از درجه پايين‌‌تر تحقق يابد، در اينجا نيز وقتى ما نمى‌‌توانيم مستقيما به معصوم تأسّى كنيم، بايد بكوشيم به كسى تأسّى كنيم كه به معصوم نزديك‌‌تر و شبيه‌‌تر است. به علاوه، آن الگوگيرى كه در روان‌‌شناسى مطرح است، تنها مربوط به الگوگيرى از معصوم نيست و گرچه معصوم الگوى ايده آلى است، اما وقتى كه جامعه از وجود او محروم است، بايد بكوشيم كسانى را كه از نظر علم، تقوا و معنويت فراتر از ديگران هستند و شباهت بيش‌‌ترى به معصوم دارند، الگوى