پيروزى انقلاب و در سال 42 شروع شد. در طول اين پانزده سال، شرايط سختى بر ملت ايران گذشت، نابسامانى در همه ابعاد كشور وجود داشت. وضعيت نابهنجار اقتصادى، غارت بيت المال، فساد ادارى، فساد اخلاقى دربار و دستگاه هاى وابسته به دربار، رشوه خوارى بى حد و مرز، اختلاف طبقاتى غير قابل تحمل و چيزهايى از اين قبيل، مردم را واقعاً به ستوه آورده بود. در كنار آن، نفوذ عميق استعمار، به خصوص امريكا، در تمام شئون اجتماعى ديده مى‌شد؛ به طورى كه بالاترين مقام هاى كشور نيز ابزار دست امريكا بودند و عملا اين سفارت امريكا بود كه در كشور حاكم بود و تصميم مى‌گرفت. آنها ملت ما و حتى بالاترين شخصيت هاى كشور را هم تحقير مى‌كردند و در اثر اين تحقيرهاى مكرر و طولانى، كم و بيش يك احساس حقارتى هم در آحاد ملت ما بوجود آمده بود كه واقعاً فكر مى‌كردند امريكايى ها مردمى متمدن و پيشرفته، و ما مردمى عقب افتاده و كم مقدار هستيم. در كنار همه اينها مسأله مهم ديگر، سياست دين زدايى بود كه روز به روز گسترش مى‌يافت و آهنگ قوى ترى پيدا مى‌كرد؛ در اين اواخر كار به جايى رسيده بود كه ديگر پرده ها را كاملا بالا زده بودند و رسماً با همه مقدسات دينى مبارزه مى‌كردند، و با وجود چنين شرايطى بروز يك تحول گسترده، غير قابل پيش بينى نبود.

بزرگ ترين آفت دوران شاهنشاهى

اگر بخواهيم تحليلى از آن اوضاع داشته باشيم، به نظر من بزرگ ترين آفت آن دوران اين بود كه با سياست هاى استعمارى گذشته و به خصوص دوران 50، 60 ساله رژيم پهلوى، كارى كرده بودند كه توده مردم مسلمان و افراد متديّن را از صحنه سياست خارج كرده بودند. ما خيلى چيزها از آن دوران به ياد داريم،