تيررس لشكر اسلام باشد بازگردانند و آن گاه اگر تصميم به جنگ گرفت با او بجنگند و گرنه رهايش كنند تا به هر كجا كه مايل است برود: «وَ اِنْ اَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكينَ اسْتَجَارَكَ فَاَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلاَمَ اللَّهِ ثُمَّ اَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ؛[1] و اگر يكى از مشركان از تو پناه خواست، پناهش ده تا كلام خدا را بشنود؛ سپس او را به مكان امنش برسان.» شما در كدام نظام حقوقى چنين چيزى را سراغ داريد؟ اسلام مى‌گويد دانشجوى مسلمان كه جاى خود دارد، حتى اگر كافر معاندى هم كه شمشير در دست دارد و با شما در حال جنگ است، سؤال دارد، پرسش او را پاسخ دهيد. ما پيرو چنين مكتبى هستيم. چه كسى گفته كه حكومت و نظام اسلامى، پرسش گرى را برنمى تابد و پاسخ سؤال را با سرنيزه مى‌دهد؟! اسلامى كه با كافر شمشير به دست اين گونه رفتار مى‌كند هرگز در مورد خودى ها و مسلمانان چنين نخواهد كرد. سياست اولى اسلام، تكيه بر برهان (حكمت)، موعظه حسنه و جدال به احسن است، اما اگر كار به دشمنى و توطئه رسيد و كسى با آن كه در بحث علمى جواب ندارد مشغول دسيسه بر عليه نظام اسلامى و تضعيف آن شد، نبايد سر سوزنى در مقابل او كوتاه آمد و به او رحم كرد، بلكه با كمال شدت و قاطعيت با او برخورد مى‌شود.

نظر اسلام در مورد اِعمال خشونت و نيروى دافعه

پس اسلام در دو جا دستور اعمال خشونت و استفاده از نيروى دافعه داده است؛ يكى آن جا كه مسلمان يا غير مسلمانى در داخل جامعه اسلامى، به حقوق ديگران تجاوز كرده و نسبت به آنان ستم روا داشته و خيانت ورزيده است، و ديگرى كسى كه در خارج از مرزهاى حكومت اسلامى به دشمنى با اسلام و كشورهاى اسلامى پرداخته و توطئه مى‌كند. البته حد و حدود و نوع

1ـ توبه / 6.