برخورد اسلام با كشورها و اتباع بيگانه

و اما بحث جاذبه و دافعه نسبت به كسانى كه در خارج از مرزهاى جغرافيايى كشور اسلامى هستند بحثى تفصيلى و نسبتاً طولانى را مى‌طلبد كه در فرصت باقى مانده نمى‌گنجد و چون مى‌خواهيم از جلسه آينده بحث جديدى را آغاز كنيم، لذا براى تكميل بحث، در اين جا به اجمال مطالبى را در اين رابطه مطرح مى‌كنيم.

افرادى كه در خارج از حيطه حكومت اسلامى‌اند از دو حال خارج نيستند. يا كسانى هستند كه در صدد ضربه زدن و توطئه كردن بر عليه اين حكومت و براندازى و تضعيف آن هستند يا اينچنين نيستند. به عبارت ديگر يا افرادى هستند كه قصد دشمنى و ايذاء نسبت به مردم و كشور اسلامى را دارند يا اين گونه نيستند. اگر قصد ايذاء و تضعيف و براندازى نداشته باشند، مسلمانان حق تجاوز به آنان را نداشته و بايد عدل و احسان را درباره ايشان مراعات كنند: «لَايَنْهَا كُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلوُكُمْ فِى الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجِوُكُمْ مِنْ دَيارِكُمْ اَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا اِلَيْهِمْ؛[1] خداوند شما را از كسانى كه در [مورد] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكرده اند، باز نمى‌دارد كه به آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت و رزيد.» تا مادامى كه دشمنى نكرده و قصد توطئه ندارند بايد به آنها نيكى و احسان كرد و حتى گاهى بايد بيش از افراد داخل كشور هم نسبت به آنها مهربانى نمود تا بلكه جذب اسلام شوند. يكى از مواردى كه مى‌توان زكات را صرف آن نمود كسانى هستند كه اصطلاحاً «مؤلفة القلوب» ناميده مى‌شوند؛ يعنى كفارى كه در همسايگى كشور اسلامى زندگى مى‌كنند، براى آن كه احساس دوستى و محبت نسبت به اسلام و مسلمان ها در قلب هاى آنان ايجاد شود از محل زكات، هدايايى به آنها داده مى‌شود. پس

1ـ ممتحنه / 8.